"Ik zou dat niet eten als ik jou was."

Op 31 december ging ik met mijn vriend Anthony naar een dinercruise op oudejaarsavond op de Gateway Clipper. Zoals nieuwe jaren komen en gaan, had ik gezworen dat deze anders zou zijn. Ik zou zeker die extra bagage kwijtraken die ik al zo lang met me meedroeg. Het enige wat ik wilde was genieten van dit diner alsof het het Laatste Avondmaal was en daarna beginnen aan mijn lichaamstransformatie. Met dat in gedachten wilde ik genieten van elke hap vet die ik zou binnenkrijgen. Na het eten moest ik een toetje nemen. Ik ben iemand die een maaltijd pas als maaltijd beschouwt als hij een zoetigheid heeft gehad. Dus ik liep naar de desserttafel en kwam terug met een chocolade brownie, ijsdessert dat er absoluut goddelijk uitzag. Ik kon niet wachten om mijn tanden erin te zetten. Toen ik klaar was om de verrukkelijke vork in mijn mond te stoppen, klonk er een stem van diepe capaciteit in mijn oor. "Ik zou dat niet eten als ik jou was". Dat waren de woorden die uit de mondopening kwamen, die bekend staat als de mond van mijn vriend. Ik keek hem vol ongeloof aan, niet begrijpend wat hij net had gezegd: "Wat?". vroeg ik met een "ik daag je uit om het nog een keer te zeggen" stem. Maar, laag en zie, hij herhaalde de woorden die brandden als vuur in mijn ziel. Zijn redenering was dat hij, omdat ik hem de macht had gegeven om me te helpen met mijn doel om af te vallen en te controleren wat ik at, het gevoel had dat hij gewoon zijn 'werk' deed door me zoiets te vertellen. Deze man zou heel blij moeten zijn dat ik hem niet 'afsnauwde', zoals alleen een gekleurde vrouw dat kan, maar dat deed ik niet. Ik was echter erg gekwetst en boos. Ik wist dat ik groot was en ik riep hem op me te helpen, maar niet vanavond, niet met dit dessert... nog niet. Ik had echter het gevoel dat ik deze ellende over mezelf had afgeroepen. Ik moet nu een voedselmonitor hebben om mijn eetgedrag te corrigeren. Ongelooflijk! Nu vraag je je misschien af of ik dat overheerlijke chocoladedessert heb opgegeten. Nou, ik nam een hap voor de goede oude tijd, maar op de een of andere manier bleef de zoetheid bitter in mijn mond. Ik wilde het niet meer.

Ik heb altijd minstens 6 dagen per week gesport, elke week, al meer dan een jaar, maar het gewicht/vet bleef maar toenemen. Ik heb bijna elk dieet geprobeerd en het enige dat ik leek te verliezen was mijn verstand, in een poging om erachter te komen wat mijn probleem was. Tot op dit moment geloofde ik dat ik misschien een schildklierafwijking had die een daling van mijn stofwisseling veroorzaakte. Laboratoriumonderzoek wees echter uit dat mijn schildklier in orde was. Was obesitas, als 36-jarige vrouw, 174 pond en 36,6 procent lichaamsvet, mijn lot? Er moest een logische reden zijn voor mijn onvermogen om mezelf van dit teveel te ontdoen.

Pas toen ik Billy "The Best" Beck en zijn Body Transformation Phenomena ontdekte, realiseerde ik me volledig wat er werkelijk aan de hand was met mijn lichaam. VOEDING was het probleem. Het verkeerde voedsel. Het is niet genoeg om te sporten als een bandiet en toch junkfood te eten. Ik was niet aardig tegen mijn lichaam, dus hoe kon ik verwachten dat het aardig tegen mij zou zijn. Billy leerde me veel dingen waar ik nooit echt aandacht aan besteedde of over nadacht. Wie haalt het in zijn hoofd om te denken dat je 5-6 maaltijden per dag kunt eten om af te vallen? Ik niet, maar het werkte wel. Ik kon het verschil in mijzelf niet geloven. Ik kan nu maat 8 aan!!! Nog nooit in mijn leven heb ik zulke kleding gedragen. Ik denk dat ik van peuter naar maat 12/14 ben gegaan. Ik kan me niet herinneren dat er iets anders tussen zat.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen 'grote vrouwen'. Ik weet alleen dat je lekker in je vel moet zitten en als zij lekker in hun vel zitten, dan is dat geweldig, maar ik voelde me helemaal niet lekker in mijn vel. Plus, als lid van de Amerikaanse luchtmacht zijn er beperkingen wat betreft gewicht/lichaamsvet die je niet mag overschrijden, anders word je in een verplicht programma geplaatst om je gewichtsverlies te bevorderen. Dus om de verlegenheid en het stigma van zo'n programma te vermijden, is het het beste om het op eigen houtje te doen.

Het lijkt wel alsof ik al heel lang op een missie ben. Een missie om de vetcellen die me al jaren plagen te 'zoeken en vernietigen'. Helaas vocht ik met het verkeerde gereedschap. Een geweer zonder kogels, een zwaard zonder lemmet. Nu heb ik eindelijk controle over mijn leven. Ik voel me zoveel beter over mijn uiterlijk en mijn fysieke welzijn. Ik heb een aantal zeer belangrijke fysieke beperkingen, waaronder 4 jaar chronische rugpijn door meerdere uitpuilende tussenwervelschijven en problemen met mijn knieën. Maar met Gods genade en door Hem geeft Hij me kracht en blijf ik doorgaan.

Ik wil Billy bedanken, die als een dynamo van energie is en iedereen die hij tegenkomt voortdurend aanmoedigt en steunt. Billy... je bent inderdaad de beste!

Mijn familie kan de veranderingen die ze zien niet geloven. Dezelfde tantes die naar me lachten en grappen maakten tijdens onze laatste kerstbijeenkomst, op de maat van een R/B-liedje met de titel "Girl, Back That Thing Up", zijn nu dezelfde die zeggen: "Girl, you need to get to the table and eat some food". Mijn vriend is ook zo trots op me. Hij zegt graag tegen zijn vrienden: "Kijk eens naar haar armen" en "Ziet ze er niet goed uit?". Het is gênant, maar ik hou wel van de vleierij. Je zult blij zijn om te weten dat we hebben afgesproken dat hij mijn voedselinname niet langer hoeft te controleren. Ik waardeer zijn advies, maar ik heb alleen zijn steun nodig. Het enige wat ik echt hoefde te doen, was in mijn hoofd op te nemen dat dit is wat ik voor mezelf wil doen en dat het daarom door mij moet worden gedaan.

Als iemand nu tegen me wil zeggen: "Dat zou ik niet eten als ik jou was", dan zeg ik graag: "Hé, het is mijn cheatdag versus mijn cheatleven en ik mag het hebben als ik het wil." Ik geloof in alles met mate en matigheid is alles!

Met een gewicht van 148 kilo en een lichaamsvet van 17% is dit Shirron E. Richardson.

Wees voorzichtig en God zegene je!

Shirron Richardson